Na początku lat 80-tych XX wieku w ZSRR rozpoczęto budowę nowych jednostek według projektu 1241 zwanych w kodzie NATO - "Tarantula I", a w radzieckiej nomenklaturze "Mołnia". Głównym projektantem okrętów był generalny konstruktor E. Juchnin z CMKB "Ałmaz". Pierwsze jednostki które wodowano jeszcze w 1979 roku pozostały jako okręty do prób z nowymi rodzajami uzbrojenia. Jednym z nich była korweta rakietowa o symbolu RKA-71, na której zainstalowano najnowszy kompleks artyleryjsko-rakietowy "Kortik". W latach 1978-79 roku w biurze konstrukcyjnym KBP pod przewodnictwem Generalnego konstruktora A. G. Szipunowa rozpoczęto prace nad zestawem "Kortik" 3M87 którego pierwsza zaszyfrowana nazwa brzmiała "Kasztan". Prace badawcze trwały do 1989 roku. W 1983 roku jeden zespół został zainstalowany na kutrze rakietowym o numerze burtowym "952", czyli RKA-71, w miejsce dwóch stanowisk armat przeciwlotniczych AK-630M. Projekt ten nosił roboczy symbol 1241.7 - "Tarantula IV". Bardzo dobre efekty strzelań pozwoliły na rozwinięcie produkcji i wprowadzenie zespołu 3M87 do uzbrojenia okrętów. 8 zespołów zainstalowano na lotniskowcu projektu 1143.5 "Admirał Kuzniecow", 6 zespołów na atomowym krążowniku projektu 1144 "Admirał Nahimow", a po 2 zespoły na dużych okrętach dozorowych projektu 1154 "Nieustraszony". W 1994 roku zaprzestano produkcji zespołu artyleryjsko-rakietowego o nazwie "Kortik". Imię Kortik nosił bardzo groźny i nieustraszony wódz plemion zakaukaskich. Pozostałe uzbrojenie artyleryjskie i rakietowe było takie same jak na okrętach typu "Tarantula I". Napęd okrętu to dwie turbiny gazowe marszowe i dwie turbiny gazowe "szczytowe" używane do prędkości maksymalnych. Prędkość na turbinach marszowych mogła wynosić do 15 węzłów. Względem pierwowzoru została też zmieniona sylwetka okrętu. Wzmocniono maszt główny dodano kopuły osłonowe radaru oraz przedłużono na rufie okrętu nadbudówkę główną.